مجله دوربین دانشنامه هرات، ادبی، فرهنگی، هنری و اجتماعی 
اوایل دهه پنجاه خورشیدی بود که پای ورود انواع و اقسام دستگاه های کوچک و بزرگ تلویزیونی، به هرات باز شد.
دارندگان تلویزیون ها که بیشتر خانواده های مرفع و شهرنشین بودند، تا قبل از تاسیس رادیو تلویزیون افغانستان، شبکه های اول و دوم تلویزیون ایران را از طریق آنتن های های معمولی، مشاهده می کردند.
در آن هنگام بسیاری از خانواده ها و دوستان برای تماشای تلویزیون، گرد هم می آمدند و با وجود برفکی بودن تصاویر ، با ولوله و اشتیاق فراوان، به تماشا می نشستند.
رفته رفته خانواده های بیشتری به خرید تلویزیون روی آوردند. بطوریکه این جعبه جادویی، کمیاب و بازار سیاه در خرید و فروش آن وجود داشت.
آن زمان افراد کسبه کار و تجار تلویزیون را بصورت تک و چند دانه ای یا از ایران وارد می کردند و یا هم از کابل به هرات می آوردند و به تعداد انبوه در بازار وجود نداشت.
در اوایل هر دستگاه تلویزیون قیمتی معادل قیمت یک تا چند دانگ زمین آنهم در ساحات شهری به خود داشت و چه بسا شهروندان برای خرید آن، چنین مبالغ گذافی را می پرداختند.
اکنون که بعد از گذشت نیم قرن، یکی از این تلویزیون های قدیمی از خانواده کمپنی ناسیونال با همت همکار خوب مان « احمد فیصل رحیمی » به فرهنگسرای دوربین رسیده است، به خود می بالیم که حافظ یکی دیگر از نشانه های بارز فرهگدوستی و هنرپوری ساکنان این کهن دیار خواهیم بود.
جبعه جادویی که خانواده‌ها به بهانه تماشای آن، بیشتر گردهم جمع می‌شدند و همدلی و مهرورزی یکایک شانرا حرمت فراوان قایل بودند.
