مجله دوربین دانشنامه هرات، ادبی، فرهنگی، هنری و اجتماعی 
رویدادهای مهم 28 ماه سرطان مطابق با (19 جولای) در تقویم میلادی:
درگذشت استاد غلام حسین، یکی از ستون های موسیقی افغانستان/1346
استاد غلام حسین از اساتید بزرگ موسیقی افغانستان در چنین روزی دیده از جهان فروبست.
استاد غلام حسین با صدای دلکش خود در میان مردم شهره عام شد و یکی از خواننده گان مشهور دربار وقت افغانستان گردید.
در زمان امیر امان الله خان که موسیقی جزء پروگرام های نصاب تعلیمی مکاتب گردید. استاد غلام حسین و قربان علی خان استادان مکتب استقلال بودند، استاد غلام نبی نتو استاد موسیقی در لیسه حبیبیه، استاد امیر بخش خان در مکتب دارالمعلمین و استاد نبی گل در لیسه امانی موظف به تدریس موسیقی گشتند. در زمان پادشاهی امیر حبیب الله کلکانی، استاد غلام حسین به پشاور رفت و در اخیر پادشاهی محمد نادر شاه خان دوباره به کابل آمد.
استاد غلام حسین در زمان آمریت های استاد برشنا و استاد پژواک در رادیو، موسیقی شرقی را تدریس نمود که استاد فرخ افندی در قسمت تدریس موسیقی غربی او را همراهی می کرد. استاد غلام حسین شاگرادان زیادی را در افغانستان تربیه نمود، در زمان مدیریت مرحوم استاد عبدالرشید لطیفی در پوهنی ننداری، استاد غلام حسین موزیک دایرکتر بود و نیز مدت ها را به حیث استاد کودکستان ها سپری نمود تا در جشن های اطفال حصه های مهمی را بدست داشته باشد.
آقای مددی رد کتاب سرگذشت موسیقی در افغانستان در بارهء استاد غالم حسین می آورد:
«در دورهء امان الله که فلم های بی صدا در بخش سینمای شهر کابل روی پرده می افتاد، استاد غلام حسین در گوشه ای از ستیژ سینما عقب پیانو قرار میگرفت و با نغماتی دل انیگز به تماشاچیان فلم های صامت را مجذوب هنرش می ساخت، در بعضی موارد استاد چاچه محمود (طبله نواز) و استاد ناظر (سارنگ نواز) هم در سینمای بهاری «مهتاب» پغمان او را همراهی میکردند.(ص 123 )
استاد غام حسین یکی از بزرگترین مربیان علم موسیقی در افغانستان بشمار میرود.
در قسمت خدمات بزرگ استاد غلام حسین سخن ها زیاد است او مرد کار، مهربان و علاقمند به خدمت شاگردان بود. بگونه ای افرادی چون: محمد ابراهیم نسیم، عزیز احمد پنهان وصال، محمد کریم زیار کش، عبدالرحیم ساربان، خانم خدیجه پروین، داکتر روح افزا، خانم رزین، خانم لیلا، خانم نسیمه، خانم رعنا پتونی، خانم شهلا، عبدالوهاب مددی، ضیاء قاریزاده کبوتر، اسد الله آرام، محمد عیسی نو خمار، استاد اولمیر از رهنمایی های او بهره مند شدند.
• دیدار داریوش از مصر و دستور تدوین تاریخ مصریان (571 پیش از میلاد)
كشفیات باستان‌شناسی مبدأ تقویم مصری ها را روزی مصادف با 19 جولای سال 781 پیش از میلاد (28 تیرماه) به دست داد که از آن پس رویدادهای مصر باستان با آن تطبیق داده می‌شود. رویدادهای مصر باستان (از آغاز پیدایش خط و علائم قابل خواندن تا 25 قرن پیش) به دستور داریوش بزرگ ـ شاه هخامنشی جمع آوری و حفظ می‌شود که پس از کشف مبدأ تقویم مصریان و تطبیق آن با سال میلادی، زمان وقوع رویدادهای مصر به تقویم میلادی تبدیل شده است. داریوش كه در سال 517 پیش از میلاد برای دیدار از ساتراپی مصر به این منطقه متصرفی آریانا رفته بود، پس از مشاهده تمدن و آثار تاریخی و ابنیه مصر به یك هیات مركب از آگاهان مصری و پژوهشگران آریایی، یونانی، فنیقی و یهود ماموریت داده بود که تاریخ مصریان تا آن زمان را جمع آوری، تنظیم و تدوین كنند كه باقی مانده و از مآخذ تاریخ مصر در قرون قدیم قرار گرفته است. داریوش در مصر جنوبی معبدی برای مصریان ساخته كه تقریبا دست نخورده باقی مانده است و تصویر او بر دیوار معبد وجود دارد. آریایی ها در زمان دودمان هخامنشیان به مدت 120 سال و چند ماه بر مصر حکومت کردند.
آثار همین داریوش بزرگ و دودمان هخامنشی ـ داریوشی كه این همه دقت و دلسوزی برای تاریخ و حفظ ابنیه باستانی ملل دیگر از خود نشان داد، به حكم یك قاضی (مستقر در ایالت ایلی نوی) باید بابت غرامت كاری كه آریایی ها انجام نداده‌اند، ازدست برود. این آثار به امانت به دانشگاه شیكاگو سپرده شده بود تا آمریكاییان تمدن 25 قرن پیش بشر را به چشم ببینند. آثار امانتی مورد بحث متعلق به همه نسل‌های ایران زمین (ساكنان قلمرو آریانا) و هویت ملی آنان است كه ضبطشان به منزله مصادره اموال مشترك (ملی) ایشان است كه منطقا امكان پذیر نمی‌تواند باشد.
• مرگ “فرانچسكو پترارك” شاعر و ادیب برجسته ایتالیایی (1374 م)
فرانچسکو پترارکا (Francesco Petrarca) در ۲۰ جولای ۱۳۰۴ در شهر آرتزوزاده شد. وی تا هشت سالگی همراه خوانواده‌اش در استان توسکانی زندگی کرد، سپس در سال ۱۳۱۲ به آوینون فرانسه نقل مکان کرد. پس از مرگ پدرش در ۱۳۲۶، پتراک که در بولونیا حقوق می‌خواند به آوینون فرانسه بازگشت و تا سال ۱۳۳۰ در خدمت کلیسا بود. در طول مدتی که در خدمت کلیسا یا خانوادهٔویسکونتی بود، علاوه بر ایتالیا مسافرت‌های زیادی به فرانسه، آلمان و دیگر کشورها کرد. سال ۱۳۵۰ در فلورانس جیووانی بوکاچیو را دید. آن‌ها قبلاً با هم به صورت مکاتبه‌ای ارتباط داشتند. از سال ۱۳۵۳ تا پایان عمرش در سال ۱۳۷۴را، پترارک در ایتالیا و در دولت‌شهرهای میلان، پادوا، ونیز و آرکوا به سر برد. احتمالاً در همین سفرها بود که ایدهٔ ایجاد ایتالیای متحد و وارث امپراتوری رم را گسترش داد. وی در طول زندگی بسیار مورد احترام بود به‌طوری که در سال ۱۳۴۱ سنای رم به او لقب ملک الشعرا را داد. وی در ۱۸ یا ۱۹ ژوئیه سال ۱۳۷۴ در آرکوای ایتالیا در گذشت.
• شكست چین در جریان جنگ با انگلستان موسوم به جنگ تریاك (1842 م)
در آستانه قرن نوزدهم میلادی، در حالی كه سه قرن از تماس و تجارت پرتغالیها با چین میگذشت، چندین كشور اروپایى دیگر نیز به تجارت با چین مشغول بودند كه مهمترین آن‌ها، انگلستان بود. در نیمه اول این قرن، انگلیسیها با تسلط كامل بر هندوستان و انحصار بازار چین، در شمار قدرت مسلط استعماری آسیا قرار گرفتند. آنچه كه انگلستان را بیش از دیگران، به توسعه تجارت با چین برمیانگیخت، گسترش فعالیت‌های اقتصادی آنان با هند و نواحی مجاور آن بود. از جمله كالاهایى كه انگلیسیها به چین وارد میكردند تریاك بود. افزایش مصرف تریاك و شمار معتادان چینی، كمكم دولت چین را به واكنش واداشت و در نهایت واردات و فروش این ماده مخدر را ممنوع كرد. اما انگلیسیها كه به راحتی نمیتوانستند از این تجارت سودآور چشمپوشی كنند، به قاچاق این ماده مهلك ادامه دادند. در این میان دولت چین با قدرت تمام، با قاچاق تریاك مقابله كرد. در عوض، انگلیسیها به بهانه ضبط و مصادره تریاكهای متعلق به بازرگانان انگلیسی، جنگی را در اول ژوئیه 1839میلادی به راه انداختند كه به جنگ تریاك معروف شد. نیروهای متجاوز در نخستین مراحل جنگ، بندر كانتون در جنوب چین را به توپ بستند و سپس بندر تجاری هنگ كنگ را نیز به تصرف خود درآوردند. چینیها پس از تحمل خسارات فراوان در این جنگ، سرانجام به شرایط صلح انگلیس گردن نهادند. در نهایت به موجب قراردادی كه در 19 ژوئیه سال 1842میلادی بین دو طرف به امضا رسید، بندر مهم هنگكنگ به انگلیس تسلیم گردید و پنج بندر بزرگ چین برای تجارت و رفت و آمد كشتیهای خارجی آزاد شد. بندر هنگ كنگ سرانجام پس از بیش از یكصد و پنجاه سال، در اول ژوئیه 1997میلادی به حاكمیت چین بازگشت.
• تولد “ولادیمیر مایاكوفسكی” شاعر و ادیب شهیر روس (1893 م)
ولادیمیر مایاکوفسکی در روستایی در استان کوتائیسی گرجستان در قفقاز متولد شد. وی در دوران خلاقیت و فعالیت‌های هنری یکی از استادان سبک فوتوریسم بود و همگام با خیزش‌های انقلابی در روسیه رشد یافت و پس از انقلاب بلشویکی روسیه و در دوران حکومت شوروی یکی از نام‌آورترین شاعران عصر خود بود. این شاعر فوتوریست انقلابی روسی از سن ۱۴ سالگی به عضویت حزب بلشویک درآمد و از سال‌های قبل از انقلاب فعالیت هنری و سیاسی خود را آغاز نمود. وی در شعر روسی وزن، الفاظ، عبارات، تمثیل‌ها و استعارات تازه و بدیع پدید آورد، با دنبال نمودن سبک آینده‌گرایانه آثار خود را خلق می‌نمود ولی به همه اصول این سبک پایبند نبود و روش خاص خود را دنبال می‌کرد. مایاکوفسکی از اتخاذ هیچ وسیله‌ای برای انتشار افکار و آثار خود باک نداشت و حتی در کوچه‌ها قدم می‌زد و برای مردم شعر می‌خواند.
حکایت می‌کنند: «در سال‌های جنگی داخلی در روسیه او به جبهه‌های جنگ می‌رفت و در سنگرها اشعار خود را برای سربازان می‌خواند. مردم از اشعار او الهام گرفته، بی مهابا به جنگ می‌شتافتند. او با صدایی رسا و پرجوش و خروش در رادیو آثار خود را می‌خواند و مردم آن اشعار را فورا حفظ میکردند…» از سیزده جلد میراث ادبی مایاکوفسکی، دوازده جلد آن بعد از انقلاب به وجود آمده‌است. او ادبیات منظوم و شعر را با واقعیت نزدیک کرده آن را در خدمت نیازمندی‌های معاصر گذاشت و تبدیل به سلاحی برای مبارزه در راستای اهداف خود نمود. مایاکوفسکی از اشعار کلاسیک لذت می‌برد اما بندهٔ آن‌ها نمی‌شد. او می‌گفت: هنر باید با زندگی درآمیخته بشود. یا باید در هم آمیخته شود یا باید نابود بشود. مایاکوفسکی در سال ۱۹۳۰ به ضرب گلوله در پی بن بستی عاطفی و نیز ممنوع الخروج بودن از خاک شوروی خودکشی کرد. وی پیش از مرگ بر برگه‌ای نگاشت: «برای همه… می‌میرم…». جسد وی در گورستان بزرگان انقلاب دفن گردید. وی در شوروی بزرگترین شاعر دورهٔ انقلابی لقب گرفته بود. از آثار او که به فارسی ترجمه شده‌است می‌توان به ابر شلوارپوش اشاره کرد.
• روزی که لائوس استقلال یافت. (1949 م)
19 جولای 1949 ، دولت فرانسه به لائوس ـ مستعمره دیگر خود در شبه جزیره هندوچین ـ استقلال داد. این كشور كوهستانی كه میان ویتنام، كامبوج، تایلند، برمه (میانمار) و چین قرار گرفته و پنج میلیون جمعیت دارد از دیرزمان دارای حكومت پادشاهی بود. لائوس پس از سال‌ها كشمكش شاهزادگان این كشور با یكدیگر، در دسامبر سال 1975 به دست گروه كمونیستی «پاتت لائو» كه رهبری آن را هم یك شاهزاده برعهده داشت افتاد و دارای نظام سوسیالیستی شد. لائوس كه هنوز دارای نظام سوسیالیستی است در جریان جنگ ویتنام، مدتی صحنه برخورد طرفین جنگ شده بود. پایتخت این كشور 237 هزار كیلو متری شهر «وین تیان Vientiane» است كه در كنار رود مكونگ قرار دارد. لائوس به دریا راه ندارد و راه آبی آن همین رود مكونگ است.
• روز استقلال “كویت” از استعمار انگلستان (1961 م)
كویت از زمان هخامنشیان جزئی از ایران به حساب میآمد و در سال‌های نخستین گسترش جغرافیایى اسلام ضمیمه جامعه اسلامی گردید. در قرن شانزدهم میلادی پرتغالیها و در طی دو قرن هجدهم و نوزدهم، دولت عثمانی بر این منطقه تسلط داشتند. در سال 1899میلادی كویت قراردادی با انگلستان به امضاء رسانید كه به حاكمیت انگلستان براین شیخنشین منجر شد. این وضعیت تا بعد از جنگ دوم جهانی ادامه داشت و وجود چاههای نفت به گسترش حضور شركتهای امریكایى و انگلیسی در این منطقه انجامید. با این حال مذاكرات مربوط به استقلال در سال 1961 به نتیجه رسید و در 19 ژوئیه همین سال استقلال كویت اعلام شد. این كشور در آسیای غربی و در حاشیه خلیج فارس قرار دارد. مساحتِ كویت بیش از 17 هزار كیلومتر مربع و از جمعیت دو میلیون نفری آن بیش از 85% مسلمان میباشند. پیشبینی شده است این كشور تا سال 2025 جمعیت سه میلیون نفری خواهد داشت. ملیت اكثر جمعیت این كشور، عرب و زبان و خط رسمی نیز عربی است. شهر كویت پایتخت این كشور و سالميّه، قلیب الشیوخ و حولی از شهرهای مهم كویت میباشند. واحد پول این كشور، دینار كویت بوده و 25 فوریه نیز روز ملی آن میباشد. حكومت امیرنشین كویت مشروطه سلطنتی با یك مجلس قانونگزاری است.
• تولد اتوم اگویان ،کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، تهیه کننده و بازیگر (1960 م)
آتوم اگویان (به ارمنی: Ատոմ Եղոյան) (زاده ۱۹ ژوئیه ۱۹۶۰) کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، تهیه کننده و بازیگر ارمنی کانادایی است. فیلم شناخت (۱۹۹۴) – اگزوتیکا (۱۹۹۷) – آخرت شیرین (۱۹۹۹) – سفر فلیسیا (۲۰۰۲) – آرارات (۲۰۰۵) – جایی که حقیقت دروغ می‌گوید (۲۰۰۸) – ستایش (به انگلیسی: Adoration) (۲۰۰۹) – کلویی (به انگلیسی: Chloe)
