سرخوش اسطوره افغانستان شد

«
داوود سرخوش»، خواننده پرآوازه و موسیقی دان مطرح افغانستان برنده جایزه‌ ( اسطوره‌ی موسیقی افغانستان) شد.
سرخوش این جایزه را در جشنواره‌ی جهانی ( دف موزيك) كه در هامبورگ جرمنی برگزار شده بود، برنده شد.
این جشنواره بزرگ موسیقی همه ساله میان کشورهای مطرح چون، هند، مصر، ترکیه، ایران، تاجیکستان، اندونیزیا و چندین کشور دیگر برگزار می شود.
داوود سرخوش که آهنگ‌های بسیاری به سبک محلی اجرا کرده است، یکی از اساتید بزرگ در قسمت آله موسیقی دمبوره نیز به شمار می‌رود.
آقای سرخوش معمولا به لهجه هزارگی آهنگ می خواند و مضمون شعرهای او به طور معمول میهنی است.
داوود سرخوش از جمله نوازندگان و خوانندگان نسل متأخر است که فعالیت‌های نوازندگی و خوانندگی‌اش را در دهه شصت آغاز کرد. او در ابتدا موسیقی را با دمبوره‌نوازی شروع کرد و کم‌کم دیگر سازها را نیز به تجربه گرفت. سرخوش نوازنده‌ای است منعطف و سیال. از همین روی او زمانی که دمبوره‌نوازی را به شکل جدی‌اش در رسانه آغاز کرد، به کوک‌های از پیش تنظیم شده قناعت نکرد. اگرچند نوازندگان دمبوره هریکی ممکن است کوک مختص به خودش را داشته باشد، اما بیشترین نوازندگان از کوک‌هایی استفاده می‌کنند که قبلا توسط نوازندۀ دیگری تجربه شده است. سرخوش از جمله نوازندگان جوان است که خیلی زود از گذرگاه گذشتگان عبور کرد و دریچه‌های جدیدی را بر روی دمبوره‌نوازی باز کرد. او علاوه بر این که دمبوره را با سازهای دیگر تلفیق کرده است، باریک‌نوازی‌های نو در حنجره تارها به وجود آورده است.
سرخوش در اوضاع و احوال نابسامان ساختار اجتماعی کشورش چندان رخت آسایش را بر تن نداشت که در گوشه‌ای بنشیند و به این نوآوری‌ها دست یابد، جدی‌ترین آغاز او با سوگنامه برادرش سرور سرخوش همراه بوده است. سرور سرخوش نیز نوازنده و خواننده‌ای بود که سبک مختص به خودش را داشت و هنوز هم همان کوک‌ها توسط پنجه‌های دیگران به نوا در می‌آید.
داوود سرخوش اولین کار جدی‌اش را از دریچه رادیو هزاره‌گی در سوگ برادرش به روی آنتن برد. همین‌طور در طی سال‌های بعد شانه‌به‌شانه ملتش گام برداشت؛ رنجی را که مردمش بر شانه‌های‌شان می‌بردند او با تار دمبوره‌اش نواخت و امیدهای بسیاری را در قعر ناامیدی زنده کرد. خوانندگی سرخوش با صدای منحصر به فردش و نوازندگی او تا کنون دو مرحله را طی کرده است. در مرحله اول او نوازنده دمبوره است؛ البته با سبک و سیاق خودش که خیلی متفاوت از یک مقلد کوک‌های قدیمی. از همان سال‌های اول بوی تازگی از نوازش‌های او با تارهای دمبوره مشخص است. مرحله دوم که مرحله جدی و نوازندگی حرفه‌ای او را شکل می‌دهد، دمبوره را با سازهای دیگر تلفیق کرده است. در این مرحله است که او جدی به دنبال ثبت حرفه‌ای و مجرای حرفه‌ای تولید هنری‌اش برآمده است. شهرت منطقه‌ای و جهانی او نیز در مرحله دوم اتفاق افتاده است، اگرچند از لحاظ تأثیرگذاری لحظه‌لحظۀ نوازندگی و صدای او بیهوده فضایی را پر نکرده است.
از جمله آلبوم‌های داوود سرخوش می‌توان به «سرزمین من»، «پری جو»، «سیاه و سفید»، «جنگ و جنون»، «مریم»، «بازی» و… اشاره کرد.
منبع: شماره 104 ماهنامه دوربین/ ماه جدی 1396