مجله دوربین دانشنامه هرات، ادبی، فرهنگی، هنری و اجتماعی 
امروز ۱۷ ماه جدی برابر با ۷ جنوری تقویم میلادی است. روزی که در افغانستان و جهان اتفاقات زیادی به وقوع پیوسته است و ما به مرور برخی از این وقایع می‌پردازیم.
رویداد ها:
تاسیس حزب وطن و اولین حزب سیاسی در افغانستان/۱۳۲۹
براتعلی تاج يکجا با مير غلام محمد غبار، سرور جويا، مير محمد صديق فرهنگ، فتح محمد ميرزاد مشهور به فرقه مشر، نورالحق هيلمندی و عبدالحی عزيز شالوده حزب وطن را در ۱۶ جدی ۱۳۲۹ گذاشتند
براتعلی تاج حقوقدان، استاد دانشگاه و از مشروطه خواهان نیمه نخست قرن بیستم و جز اولین دانش آموختگانی بود که در دوره شاه تجدد طلب، امیر امان الله خان، در جمع صد نفر برای تحصیل به ترکیه فرستاده شدند.
براتعلی تاج، همچنین جزء اولین نسل از حقوقدانان افغانستان بود که همراه با قدیر ترکی، اکبر پامیر و ابراهیم عالمشاهی، کرسی تدریس حقوق را از استادان ترک در دانشکده حقوق دانشگاه کابل تحویل گرفت و خود در رأس این گروه، امور علمی و تدریسی دانشکده حقوق را پیش برد.
او همچنین با تکیه بر دانش اقتصادی و حقوقی خویش، نخستین ” اصولنامه محاکمات تجارتی” افغانستان را مطابق با قانون اساسی و حقوق اسلامی تدوین کرد.
براتعلی تاج، هم‌دوره، همفکر و همسنگر عناصر نامداری چون غلام محمد غبار، سرور جویا، صدیق فرهنگ، عبد الحی حبیبی، محمد آصف آهنگ، سید اسماعیل بلخی، فرقه مشر فتح محمد میرزاد، نور الحق هلمندی و دکتر محمودی بود. کسانی که همگی از پیشگامان روشنفکری تاریخ جدید و مبارزان مشروطه خواه در افغانستان بشمار می آیند.
در نتیجه همین همفکری ها بود که براتعلی تاج همراه با روشنفکران نو اندیشی چون غبار، فرهنگ، جویا، فرقه مشر فتح محمد، عبدالحی عزیز، نورالحق هلمندی “حزب وطن” را که قدیمی ترین حزب سیاسی افغانستان بود، تأسیس کردند.
این حزب، با رهبری روشنفکران مشروطه خواه، مهمترین اصول خود را بر اساس مقابله با تجزیه کشور، تعمیم اصول دمکراسی در همه شئون زندگی اجتماعی، گسترش آموزش برای پسران و دختران، حفظ وحدت ملی، رفع مفاسد اجتماعی و دفاع از حقوق شهروندی افراد و شهروندان جامعه در مقابل هرگونه تعرض، تعریف کرده بود.
کتاب “ستاره ای در قلمرو تاریکی”. شامل دو پیشگفتار از ناشر و مولف، یک شرح حال از مولف، فهرست منابع و پنج فصل در۱۵۷ صفحه از سوی انجمن علمی فرهنگی کوشان، چاپ شده است.
وفات استاد نبی گل (آواز خوان) /1350
در چنین روزی استاد نبی گل (آواز خوان) رخ در نقاب خاك كشيد.
موصوف در سن ده سالگی اساسات موسیقی و َسرنده نوازی را فراگرفت. سپس به لاهور سفر کرد و به شاگردی استاد پیر بخش رسید.
در سال 1330 ه ش اولین آواز خود را به گوش هموطنانش رسانید. موصوف به هر دو زبان پشتو و دری آواز می خواند و در سفر های زیادی که به کشور های هند، پاکستان و ایران داشته، توانست که فولکلور اصیل محلی کشور مان را به آنها معرفی بدارد. وي در عمر بالاتر از 70 سال با این جهان وداع کرد و بدین سان سومین ستون مستحکم خرابات فروپاشید.
وفات پوهاند محمد کاظم آهنگ/ 1386
در چنین روزی پوهاند محمد کاظم آهنگ رئیس و استاد اسبق دانشکده ژورنالیزم دانشگاه کابل ، داعیه حق را لبيک گفت. محمد کاظم آهنگ در سال 1313 در ولایت کابل متولد شده بود .
مرحوم در سال 1328 در دارالمعلمین کابل شامل گردید و درسال 1334 به دانشکده ادبیات و علوم بشری شامل شد . پوهاند آهنگ در سال 1338 از دانشکده ادبیات فارغ و کار روز نامه نگاری را در روز نامه اصلاح آغاز کرد .
وی تحصیلات دوره ماستری را در سال های 1963 تا 1965 در امریکا به پایان رسانید و دوباره به وطن برگشت ، آهنگ ازسال 1338 تا 1345 به وظایف گوناگون در وزارت اطلاعات و فرهنگ پرداخت .
وفات استاد سید محمد داود حسینی/ 1357 شمسی
استاد سید محمد داؤد الحسینی شاعر و محقّق از پرکارترین استادان هنرمند و از سرآمدان هنر خط در قرن چهاردهم هجری ( قرن بیستم میلادی) بوده است.
استاد سید محمد داؤد حسینی بدر چنین روزی در دهکدۀ تیپه که قصر دارالامان کابل در همان محل بنا یافته است، چشم به دنیا کشود.
استاد حسینی از آغاز کار رسمی تا پایان مدال ها، تقدیر نامه ها و جوایز فراوانی از مقامات دولتی دریافت کرده است که از آن جمله می توان از نشانهای معارف، خدمت و صداقت یاد کرد.
حسینی افزون بر خدمات علمی، هنری و اداری و تدریس در فاکولته های ادبیات و حقوق پوهنتون کابل، در دوره های دوازدهم و سیزدهم شورای ملی افغانستان به حیث سناتور در مجلس اعیان مشغول کار بود. بعد از آن به حیث مشاور فرهنگی و مصاحب اعلیحضرت فقید محمد ظاهر شاه مقرر گردید که تا به هنگام کودتای سردار محمد داؤد خان به این وظیفه ادامه داد.
غروب این استاد شام روز یکشنبه 17 جدی 1357 شمسی ب در اثر سکتۀ قلبی در منزل شان (باغ نواب کابل) اتفاق افتاد و در محوطۀ زیارت بابای خودی (ع) دفن شد.
عبدالرؤف فکری سلجوقی سید محمد داؤد حسینی را در خطوط نستعلیق و شکسته از نوادر روزگار و اساتیذ گرانمایۀ این فن شریف و هنر لطیف می داند و مهارت او را در کوچک نویسی نیز اشارت می نماید که حسینی بر یک دانه برنج باریک سوره های فاتحه و اخلاص را همراه با تأریخ و امضأ نوشته است که عقل تماشاگر را به وادی حیرت می کشاند. وی داؤد حسینی را از استادان روزگار و روشنگر چراغ میر عماد وعبدالرشید و میر عبدالرحمان می داند.
